Taniec brzucha uchodzi za najstarszy taniec świata, zaś jego przekorna nazwa zachodnia nie egzystuje w języku arabskim; prawidłowo brzmi ona „Raqs sharqi”, co oznacza tyle, co „taniec wschodni”. 

Jego korzenie sięgają pradawnych obrządków religijnych i rytuałów, kiedy to tańce płodności, z okazji narodzin, czy tańce w świątyniach miały magiczną moc i odgrywały szalenie ważną rolę w życiu społeczności. Do dziś w krajach arabskich należy do dobrego tonu zaproszenie tancerki brzucha w celu uświetnienia ważnej uroczystości rodzinnej. Świat zachodni zachwycił się tańcem orientalnym w XIX w., kiedy to wielu zaczęło odwiedzać kraje arabskie, pisząc przy okazji pamiętniki. W czasach „sztywnych gorsetów” taniec, w którym poruszały się nie tylko nogi, ale całe ciało zarówno fascynował, jak i szokował. Wspaniałe tancerki, jak Mary Garden, Ruth S.Denis, czy legendarna Mata Hari znalazły wiele - niestety mniej wspaniałych - naśladowczyń, które na własny sposób interpretowały taniec orientalny, okrywając tancerki złą sławą. 

Taniec orientalny przywrócił do łask Hollywood lat 20-tych, tworząc musicale w stylu 1001 nocy. W latach 60-tych otworzono w USA pierwsze szkoły tańca orientalnego, które po dziś cieszą się nie słabnącym powodzeniem. Jednak amerykańska interpretacja ogałaca ów taniec z jego prawdziwego sensu:slogany reklamowe w stylu: ”uczyń swego męża sułtanem” są ogromnym nieporozumieniem. Dzisiaj kobiety na całym świecie traktują taniec brzucha jako sposób wyrażenia swej kobiecości, metodę relaksacyjną, utrzymanie ciała w kondycji. Miękkie, faliste ruchy, wymowna mimika, egzotyczny strój są tym, co fascynuje coraz więcej osób. To taniec, w którym każda pani - niezależnie od wieku i wyglądu - czuje się piękną i kobiecą.